Blog Kancelarii Prawnej Smok
Zmiana ustawy o wynagrodzeniach pracowników medycznych – ustawa o zarobkach w ochronie zdrowia
W dniu 29 czerwca 2022 r. weszła w życie ustawa z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw, która zmienia zasady wynagradzania niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach medycznych, a to lekarzy i pielęgniarek. Ustawa ta wprowadziła zasady wyliczania najniższego wynagrodzenia pracowników służb medycznych, uzależniając je w praktyce od posiadanego przez danego pracownika wykształcenia.
Współczynnik pracy
Współczynniki pracy to wartości stałe przypisane do poszczególnych zawodów medycznych. Stosuje się je w celu ustalenia najniższego wynagrodzenia zasadniczego w sektorze ochrony zdrowia.
Grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku
Współczynnik pracy
Lekarz albo lekarz dentysta ze specjalizacją
1,45
Farmaceuta, fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny, psycholog kliniczny, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1, 3 i 4 z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim i specjalizacją, pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem magister położnictwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia
1,29
Lekarz albo lekarz dentysta, bez specjalizacji
1,19
Stażysta
0,95
Farmaceuta, fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny, pielęgniarka, położna, technik elektroradiolog, psycholog, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1-4 z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarka, położna z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka, położna ze średnim wykształceniem i specjalizacją
1,02
Fizjoterapeuta, pielęgniarka, położna, ratownik medyczny, technik elektroradiolog, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1-5 z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie studiów I stopnia; fizjoterapeuta, ratownik medyczny, technik analityki medycznej, technik elektroradiolog z wymaganym średnim wykształceniem albo pielęgniarka albo położna z wymaganym średnim wykształceniem, która nie posiada tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia
0,94
Inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1-6 z wymaganym średnim wykształceniem oraz opiekun medyczny
0,86
Pracownik działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny z wymaganym wykształceniem wyższym
1
Pracownik działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny z wymaganym wykształceniem średnim
0,78
Pracownik działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny z wymaganym wykształceniem poniżej średniego
0,65
Rewolucja w ustalaniu zasad wynagradzania pracowników medycznych
Powyższe przepisy wprowadziły swoistą rewolucję w ustalaniu zasad wynagradzania pracowników medycznych, co spowodowało liczne problemy związane z ich implementacją. W szczególności pojawia się pytanie zasadnicze, a więc, czy uzasadnione jest drastyczne różnicowanie wynagrodzenia pracowników, którzy zatrudnieni są na tym samym stanowisku i wykonują te same czynności tylko dlatego, że nie posiadają takiego samego wykształcenia. Wskazana wyżej ustawa nie reguluje powyższej kwestii, niemniej jednak przy jej implementacji nie można zapomnieć o tym, że nie wprowadza ona wyczerpującej regulacji zagadnień związanych z wynagradzaniem pracowników służby zdrowia. W zakresie nieuregulowanym innymi przepisami zastosowanie mają przepisy prawa pracy, w tym Kodeks pracy.
Należy więc podkreślić, że Kodeks pracy stanowi, że pracownicy zatrudnieni na tym samym stanowisku i wykonujący tę samą pracę powinni być traktowani przez pracodawcę tak samo, w szczególności w zakresie wynagrodzenia. I tak, art. 183c §1 Kodeksu pracy stanowi wyraźnie, że „Pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości.”, natomiast §3 tego przepisu dookreśla, że „Pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku.”
Można się spodziewać, że w związku z wprowadzeniem nowych zasad wynagradzania pracowników medycznych od dnia 1 lipca 2022 r., pojawią się liczne problemy związane z zastosowaniem tych przepisów zarówno po stronie pracodawców, jak i pracowników.
Jeśli jesteście Państwo zainteresowani tym lub podobnym tematem, zapraszamy do kontaktu. Kancelaria Prawna Smok świadczy pomoc prawną zarówno dla pracodawców jak i pracowników.